Τέλος και... Αρχή

Ε χουμε αναφερθεί πολλές φορές στα αδιέξοδα και τις αστοχίες του λεγόμενου «πατριωτικού χώρου», που εδώ και δεκαπέντε χρόνια ταλανίζεται από την αδυναμία να καταθέσει μια συνεκτική πρόταση, ικανή να εκφράσει τις εκατοντάδες χιλιάδες των πολιτών που θα επιθυμούσαν μια σύγχρονη αντιπαγκοσμιοποιητική επιλογή που να διέπεται από οικολογική και κοινωνική ευαισθησία. Ήδη από τις εκλογές του 2004 έχουμε επισημάνει πως αυτή η περίοδος έχει λάβει τέλος. Η περίοδος κατά την οποία πολιτικοί όπως ο Μ. Χαραλαμπίδης, ο Δ. Τσοβόλας, ο Στ. Παπαθεμελής, ή ακόμα και ο Γ. Αρσένης, προερχόμενοι από το πάλαι ποτέ πατριωτικό ΠΑΣΟΚ, πρόβαλαν ως οι κατ’ εξοχήν εκφραστές αυτού του ρεύματος έχει ουσιαστικά παρέλθει ήδη από το 2004. Και ήταν απολύτως φυσικό. Αυτοί οι πολιτικοί και οι άνθρωποι που τους ακολουθούσαν, εκόντες ή άκοντες, έμεναν στην παλιά ρητορεία του ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του ’70, χωρίς να κατανοούν ότι οι νέες συνθήκες απαιτούν νέες συνθέσεις και νέα πολιτικά και κοινωνικά υποκείμενα.

Επιπλέον, αυτές οι δυνάμεις, ως προερχόμενες από ένα μεγάλο κόμμα, έδειχναν αδυναμία να κινηθούν μόνες τους στην «ελεύθερη πολιτική αγορά». Διότι είναι άλλο πράγμα να αποτελείς μια συνιστώσα ενός μεγάλου κόμματος και να κινείσαι στο εσωτερικό του, και άλλο να προσπαθείς να συγκροτήσεις μια αυτόνομη πολιτική δύναμη, που θα πρέπει να κινείται με αξιοπιστία στο σύνολο των πολιτικών θεμάτων και όχι μονοθεματικά. Από το 2004 είχαμε διαπιστώσει και υπογραμμίσει πως, μετά την αποχώρηση του Τσοβόλα και τη σύμπραξη του Παπαθεμελή με τη Νέα Δημοκρατία, είχε κλείσει οριστικά ένας πολιτικός κύκλος, και θα έπρεπε να ανοίξει ένας νέος, με νέους ανθρώπους και καινούργια χαρακτηριστικά. Συχνά όμως στη ζωή, οι άνθρωποι αδυνατούν να κατανοήσουν την ίδια την πραγματικότητα και επιμένουν σε «τελειωμένες» υποθέσεις, μετατρέποντας συχνά την τραγωδία σε φαρσοκωμωδία. Και το χειρότερο είναι πως, εντέλει μεταβάλλονται σε τροχοπέδη για την ανάπτυξη ενός χώρου. Και αυτό συνέβη και από τις δύο συνιστώσες-απομεινάρια του παλιού «πατριωτικού», δημοκρατικού και αριστερού χώρου, που επέμεναν, παρά τα σημεία των καιρών και το τέλος της ιστορικής τους διαδρομής, να παραμένουν γαντζωμένα σε μια απέλπιδα προσπάθεια συντήρησης: τόσο από την πλευρά του ΔΗΚΚΙ όσο και από εκείνη του… Στέλιου Παπαθεμελή και του χώρου του.

Το ΔΗΚΚΙ, ή μάλλον ό,τι έχει απομείνει από αυτό, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να συμπεριφέρεται ως μεγάλο «κόμμα», κινδυνεύει να μεταβληθεί σε μια σφραγίδα, που παραχωρείται στον πλειοδοτούντα. Έτσι τη μία μέρα –κυριολεκτικώς– συνομιλούσε με το ΚΚΕ και την επόμενη «έκλεινε» με τον ΣΥΡΙΖΑ, παραβλέποντας εντελώς πως έτσι ενίσχυε την εθνομηδενιστική Αριστερά. Επρόκειτο για την αναπόφευκτη συνέπεια του μικρομεγαλισμού μιας ομάδας φίλων και συντρόφων που μπορεί να κινούνται ακόμα και με τις καλύτερες προθέσεις, αλλά η αγωνία να διασώσουν ένα νεκρό πλέον σχήμα τούς οδηγεί σε συνεργασίες χωρίς αρχές.

Χειρότερα απεδείχθησαν τα πράγματα από την πλευρά του Στέλιου Παπαθεμελή και της ΔΗΜΑΝ. Ο Στέλιος Παπαθεμελής, που και αυτός για πρώτη φορά βγήκε από το μαντρί των μεγάλων κομμάτων, επιχείρησε να εκφράσει τον εκτός του ΛΑΟΣ «πατριωτικό» χώρο. Και το αποπειράθηκε με τον χειρότερο τρόπο:

Ως προς τι θέσεις του, τα τελευταία χρόνια είχε μετακινηθεί σταδιακώς προς φιλοαμερικανικές θέσεις, του τύπου «να προτιμήσει η Αμερική την Ελλάδα από την Τουρκία»* και είχε εναποθέσει μεγάλες ελπίδες στο, ανύπαρκτο στην πραγματικότητα, ελληνικό λόμπυ στην Αμερική. Έτσι, είχε ήδη απομακρυνθεί, επί της ουσίας, από τον δημοκρατικό αντι-ιμπεριαλιστικό χώρο.

Όμως, επειδή το ΛΑΟΣ κινδύνευε να εγκλωβίσει έναν μεγάλο αριθμό πολιτών που απεχθάνονται τον εθνομηδενισμό, συνέχιζε να έχει νόημα μια απόπειρα πολιτικού μετώπου των δημοκρατικών πατριωτικών δυνάμεων, που να συμπεριλάβει προσωπικότητες όλου του φάσματος, από το παλιό ΠΑΣΟΚ έως τη Χριστιανική, την ΕΔΗΚ του Νεοκλή Σαρρή, τον Παπαθεμελή, το ΔΗΚΚΙ, το Άρδην, το ΑΣΚΕ, κ.λπ., το οποίο ίσως να απέτρεπε εν τοις πράγμασι το εγχείρημα Καρατζαφέρη. Όμως, ο Στέλιος Παπαθεμελής, επί της ουσίας, υπονόμευσε οποιαδήποτε τέτοια προσπάθεια, προσπαθώντας να ενσωματώσει τους πάντες στη Δημοκρατική Αναγέννηση, σε μια προσπάθεια «ηγεμονισμού» χωρίς καμία αντικειμενική βάση. Το αποτέλεσμα υπήρξε πως μόνο οι φίλοι της “Χριστιανικής Δημοκρατίας”, σε μεγάλο βαθμό εξαιτίας των ιστορικών δεσμών που είχε ο Στέλιος Παπαθεμελής μαζί τους, συμπορεύτηκαν –με βαριά καρδιά και αυτοί– μαζί του.

Ακολούθησε μια οικτρή προεκλογική εκστρατεία, παρά τη στήριξη που είχε η ΔΗΜΑΝ από τη Νέα Δημοκρατία, η οποία την επέβαλε σε όλα τα πάνελ ως έκτο κόμμα, καθώς και στο ντιμπέϊτ των πολιτικών αρχηγών. Μια προεκλογική εκστρατεία κατά την οποία προβλήθηκε ως μεγάλο απόκτημα η προσχώρηση ενός «υπαρχηγού» του Καρατζαφέρη και όπου η ΔΗΜΑΝ κατεγράφη εν τέλει ως μια απόφυση της Νέας Δημοκρατίας, απ’ όπου απέσπασε και το μεγαλύτερο μέρος των ψήφων της, ενώ το μεγαλύτερο μέρος του δημοκρατικού πατριωτικού χώρου στράφηκε εκλογικά προς το ΚΚΕ. Και αυτό παρά τις τίμιες και σωστές φωνές που ακούστηκαν από αρκετούς υποψηφίους της ΔΗΜΑΝ και παρά το ότι πολλοί από εμάς την ψήφισαν.

Οι πολλοί φίλοι και σύντροφοι που υποστήριξαν ή ακόμα και συμμετείχαν στα ψηφοδέλτια της ΔΗΜΑΝ, έμειναν με μια πικρή γεύση και αισθάνθηκαν προδομένοι, και προφανώς αυτό το αποτέλεσμα και αυτή η συμπεριφορά αδικεί ακόμα και τον ίδιο τον Στέλιο Παπαθεμελή, το δημοκρατικό παρελθόν του, τις γνώσεις του και την αξιοπρέπειά του. Η εμμονή σε ρόλους που έχουν ξεπεραστεί ιστορικά είναι κακός σύμβουλος ακόμα και για τους σοβαρότερους ανθρώπους, που οφείλουν να ξέρουν πότε πρέπει να αποχωρούν. Ελπίζουμε πως αποτέλεσε παρανόηση των δημοσιογράφων αυτό που γράφτηκε, πως ο Στέλιος Παπαθεμελής συνέκρινε την ήττα του με εκείνη του… Ελευθέριου Βενιζέλου μετά τη συνθήκη των Σεβρών!

Ο Στέλιος Παπαθεμελής πρέπει να αναλάβει ο ίδιος τις ευθύνες του με σοβαρότητα, όπως αρμόζει στη διαδρομή του, και να συμβάλει σε νέες συνθέσεις, χωρίς ηγεμονισμούς και “πείσματα”. Μόνο έτσι μπορεί πλέον να βοηθήσει, και το ίδιο πρέπει να κάνουν οι φίλοι του ΔΗΚΚΙ. Να αναλάβουν τα πραγματικά τους μεγέθη, και με αυτά και όχι με ανύπαρκτες σφραγίδες να συμμετάσχουν στη συλλογική προσπάθεια για μια νέα πορεία.

Στο εξής, με προσοχή, χωρίς βιασύνες, αλλά και χωρίς καθυστερήσεις, θα πρέπει να παλέψουμε, ξεκινώντας από την αρχή, για τη συγκρότηση ενός εναλλακτικού, αμεσοδημοκρατικού, οικολογικού και πατριωτικού πόλου, που θα στηρίζεται στην παράδοσή μας, αλλά ταυτόχρονα θα ανταποκρίνεται στις ανάγκες και τις απαιτήσεις της εποχής μας. Οι συνθήκες είναι δύσκολες, αλλά είναι εκατοντάδες χιλιάδες οι Έλληνες πολίτες που δεν εκφράζονται από τα υπάρχοντα σχήματα και κατευθύνσεις, και νιώθουν την ανάγκη για κάτι νέο επί της ουσίας. *Σημείωση: Σ' αυτό το σημείο υπήρχε αναφορά στον Χ. Λαζαρίδη, η οποία, έπειτα από επικοινωνία μαζί του αφαιρέθηκε, μιας και ενημερωθήκαμε ότι είχε συμμετάσχει στην κατάρτιση των θέσεων του Ομίλου για την Δημοκρατία και την Πατρίδα και όχι σ’ αυτές του κόμματος της Δημοκρατικής Αναγέννησης.

της Σύνταξης

http://www.ardin.gr/page/article.php?id=24d10104-c091-6388-d3ad-00002225